من به درماندگی صخره و سنگ ,

 من به آوارگی ابر و نسیم ,

 من به سرگشتگی آهوی دشت ؛

 من به تنهائی خود میمانم ,

 من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی ,

گیسوان تو بیادم می آید .

تو تماشا کن که بهاری دیگر پاورچین پاورچین از دل تاریکی می گذرد و تو در خوابی و پرستوها خوابند و تو می اندیشی به بهاری دیگر و به یاری دیگر .

 حیف اما من و تو دور از هم میپوسیم . غمم از وحشت پوسیدن نیست غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر مهر دلهره است .

 دیگر از من با خاک شدن راهی نیست .