راه برگشتی نیست ؛ سپری گشت زمان

و بهار عمرم به دمی یا نفسی گشت خزان

بی سبب نیست که گویند سفر در پیش است

که به هر ثانیه مرگ در نظر درویش است

و شگفتا از ما که به خاکی و گلی دل بستیم

از سر نادانی ست که به شادابی خود سرمستیم

چه فراوان داریم خفتگان در بر خاک

و چه رو گردانیم از سفر در افلاک

میهراسیم که آخر نکند سر برسد نوبت ما

غافل از آنکه اجل می نرود از بر ما

گذرد این دنیا و به آن کس خندد

که ز طماعی خویش بر فنا دل بندد

کاش می شد سه چیز را از کودکان یاد بگیریم: بی دلیل شاد بودن و پای کوبیدن همیشه سرگرم کار بودن و بیهوده ننشستن حق و

خواسته خود را با تمام وجود خواستن و فریاد زدننده نمیشود دلم مگر به ذکر یا علی که قلبه من زکودکی انس گرفته

دیشب تو فکرت بودم که یک قطره اشک از چشمام جاری شد...از اشک پرسیدم چرا اومدی؟گفت:آخه تو

چشمات کسی هست که دیگه اونجا جای من نیست

ما رند و خراباتی و دیوانه و مستیم 

پوشیده چه گوییم همینیم که هستیم

چون قسمت ما روز ازل جام بلا بود

پیداست که تا شام ابد واله و مستیم

هر سو که دویدیم همه سوی تو دیدیم

هر جا که رسیدیم سر کوی تو دیدیم

روی همه خوبان جهان بهر تماشا

دیدید ولی آینه ی روی تو دیدم

هر قبله که بگزید دل از بهر عبادت

آن قبله ی دل را خم ابروی تو دیدیم

در دیده ی شهلای بتان همه عالم

برای یکی شدن، اگه مرگ من بسه ، نفس منو بگیر

ای تو هم سقف عزیز، ای تو هم گریه من ، گریه هم فاصله بود

گریه آخر ما ، آخربازی عشق، ختم این قائله بود

حدس گر گرفتنت، در تنور هر نفس ، غم نه، اما کم که نیست

هم شب تازه تو، ترکش پر تیر عشق، سنگ سنگر هم که نیست

خوب دیروز و هنوز ، طرحی از من بر صلیب، روی تن پوشت بدوز

وقت عریانی عشق، با همین طرح حقیر، در حریق تن بسوز

پلک تو فاصله، دست و کاغذ و غزل، من و عاشقانه بود

رستن از پیله خواب ، ای کلید قفل شعر، خواب شاعرانه بود

اگه حتی بین ما ، فاصله یک نفسه، نفس منو بگیر

 
برای یکی شدن ، اگه مرگ من بسه ، نفس منو بگیر

از ته چاه سکوت ، تا بلندای صدا، یار ما بودی عزیز

در تمام طول راه ، با من عاشق ترین ، هم صدا بودی عزیز

حدس رو گردان شدن ، از منو از راه ما، باور بی یاوری

روز انکار نفس، روز میلاد تو بود، مرگ این خوش باوری

تو بگو غیبت دست ، غیبت هر چه نفس ، بین ما فاصله نیست

غیبت آخر تو، کوچ مرغان صدا ، ختم این قائله نیست